சங்கத்தமிழ் 4- ஆசாரக் கோவை - பெருவாயின் முள்ளியார் -63
• ஆசாரம் என்பது ஒழுக்கம் அல்லது நடத்தை. பெரியோர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை நெறியை பின்பற்றி ஒழுகுதல் ஒழுக்கம் ஆகும்.
• ஆசாரக்கோவை. திருக்குறள் போல பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள் இதுவும் ஒன்று.
• இந்நூலை இயற்றியவர் பெருவாயில் முள்ளியார் எனும் புலவர்.
பாடல் 63 : செய்வன தவிர்வன சில
துறந்தாரைப் பேணலும் நாணலும், தாம் கற்ற
மறந்தும் குரவர்முன் சொல்லாமை மூன்றும்
திறங்கண்டார் கண்ட நெறி.
• ஆசாரம் என்பது ஒழுக்கம் அல்லது நடத்தை. பெரியோர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை நெறியை பின்பற்றி ஒழுகுதல் ஒழுக்கம் ஆகும்.
• ஆசாரக்கோவை. திருக்குறள் போல பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள் இதுவும் ஒன்று.
• இந்நூலை இயற்றியவர் பெருவாயில் முள்ளியார் எனும் புலவர்.
பாடல் 63 : செய்வன தவிர்வன சில
துறந்தாரைப் பேணலும் நாணலும், தாம் கற்ற
மறந்தும் குரவர்முன் சொல்லாமை மூன்றும்
திறங்கண்டார் கண்ட நெறி.
மெய்யறிவு கண்டவர்கள் அல்லது சரியான வாழ்க்கைப் பாதையை உணர்ந்தவர்கள் (திறங்கண்டார்) கடைபிடிக்கும் மூன்று முக்கிய ஒழுக்க நியமங்களைப் பற்றிப் பேசுகிறது.
1. துறந்தாரைப் பேணலும்: பற்றற்றுத் துறவு பூண்டவர்களைப் (துறவிகளைப்) போற்றிப் பாதுகாத்தல், அவர்களுக்கு உரிய மரியாதை அளித்தல்.
2. நாணலும்: வெட்கப்படுதல், அதாவது தகாத செயல்களைச் செய்ய வெட்கப்படுதல். இது தீய செயல்களில் ஈடுபட நாணுதல் என்ற நல்லொழுக்கத்தைக் குறிக்கிறது.
3. தாம் கற்ற மறந்தும் குரவர்முன் சொல்லாமை: தாம் கற்ற கல்வியை (தங்களது அறிவை) மறந்துவிட்ட நிலையிலும் கூட, (அல்லது தான் கற்றதை முழுமையாக நினைவில் வைத்திருந்தாலும்) ஆசிரியர்களுக்கு (குரவர்) முன்னால் அதை வெளிப்படுத்தாமல் இருத்தல். இது ஆணவமின்றி, பணிவுடன் இருப்பதை உணர்த்துகிறது. தன் அறிவை ஆசிரியரிடம் பறைசாற்றாமல், அவர் முன்னிலையில் எப்போதும் ஒரு மாணவனாகவே இருத்தல்.
இம்மூன்றும் திறங்கண்டார் கண்ட நெறி: இந்த மூன்று பண்புகளும் (துறவிகளை மதித்தல், தகாத செயல்களில் நாணுதல், ஆசிரியர்களுக்கு முன் அடக்கமாக இருத்தல்) உண்மையான திறனை, அதாவது மெய்யறிவை உணர்ந்தவர்கள் பின்பற்றும் வழிமுறைகளாகும் என்று பாடல் கூறுகிறது.
மெய்யறிவு பெற்றவர்கள் துறவிகளைப் போற்றி மதித்து நடப்பார்கள், தகாத செயல்களைச் செய்ய வெட்கப்படுவார்கள், மேலும் தாங்கள் கற்ற அறிவை தங்கள் ஆசிரியர்கள் முன்னால் ஒருபோதும் வெளிப்படுத்திப் பேச மாட்டார்கள். இது ஞானிகளின் அடக்கம், ஒழுக்கம், மற்றும் குருபக்தி ஆகியவற்றை வலியுறுத்துகிறது.
துறவியைப் (உணவு முதலானவை கொடுத்து) பாதுகாத்தலும், பழிக்கு நாணுதலும், தாம் கற்றவற்றை (பெருமைப்பட) குருமார்கள் முன் மறந்தும் சொல்லாதிருத்தலும் திறம்படக் கற்றவர் வாழும் நெறி.
This verse speaks about three important ethical principles that those who have found true wisdom or understood the right path in life uphold.
1. Cherishing and protecting those who have renounced worldly attachments (ascetics/sanyasis), and showing them due respect.
2. Feeling shame, specifically being ashamed to commit inappropriate or wrongful acts. This denotes the virtue of shying away from evil deeds.
3. Even if one has forgotten what they have learned (or even if they perfectly remember what they have learned), they will not speak of it (their knowledge) in front of their teachers. This indicates humility and avoiding arrogance. It means always remaining a student in the presence of one's teacher, without flaunting one's knowledge.
The verse states that these three qualities (respecting ascetics, feeling shame for wrongdoings, and being humble before teachers) are the paths or principles followed by those who have discovered true ability, i.e., true wisdom.
Those who have attained true wisdom will revere and protect ascetics, will be ashamed to perform inappropriate actions, and will never speak of their acquired knowledge in front of their teachers. This emphasizes the humility, discipline, and devotion towards gurus that characterize the wise.
Post a Comment