சங்கத்தமிழ் 4- ஆசாரக் கோவை - பெருவாயின் முள்ளியார் -33
• ஆசாரம் என்பது ஒழுக்கம் அல்லது நடத்தை. பெரியோர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை நெறியை பின்பற்றி ஒழுகுதல் ஒழுக்கம் ஆகும்.
• ஆசாரக்கோவை. திருக்குறள் போல பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள் இதுவும் ஒன்று.
• இந்நூலை இயற்றியவர் பெருவாயில் முள்ளியார் எனும் புலவர்.
பாடல் 33 : மலஜலம் கழிக்கும் திசை
பகற்றெற்கு நோக்கார்; இராவடக்கு நோக்கார்
பகல்பெய்யார் தீயுனுள் நீர்.
(நல்லொழுக்கம் உள்ளவர்கள்) பகலில் தெற்குத் திசையைப் பார்த்தவாறும், இரவில் வடக்குத் திசையைப் பார்த்தவாறும் அமர்ந்து மலஜலம் கழிக்க மாட்டார்கள். பகல்பொழுதில் (எரியும்) நெருப்பிற்குள் நீர் ஊற்ற மாட்டார்கள்.
திறந்தவெளிக் கழிப்பறை முறை இருந்த பண்டைய காலத்தில், குறிப்பிட்ட திசைகளில் மலம் கழிப்பது, காற்று வீசும் திசையால் துர்நாற்றம் பரவாமல் இருக்கவும், சூரிய ஒளி நேரடியாக கழிவுகள் மீது படாமல் இருக்கவும், புனிதமான இடங்களை நோக்கியும் அல்லது பொது மக்கள் செல்லும் திசைகளை நோக்கியும் கழிப்பதைத் தவிர்க்கவும் ஒரு வழிமுறையாக இருந்திருக்கலாம். இது பொதுச் சுகாதாரம் மற்றும் மரியாதை சார்ந்த ஒரு விதி.
• ஆசாரம் என்பது ஒழுக்கம் அல்லது நடத்தை. பெரியோர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை நெறியை பின்பற்றி ஒழுகுதல் ஒழுக்கம் ஆகும்.
• ஆசாரக்கோவை. திருக்குறள் போல பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள் இதுவும் ஒன்று.
• இந்நூலை இயற்றியவர் பெருவாயில் முள்ளியார் எனும் புலவர்.
பாடல் 33 : மலஜலம் கழிக்கும் திசை
பகற்றெற்கு நோக்கார்; இராவடக்கு நோக்கார்
பகல்பெய்யார் தீயுனுள் நீர்.
(நல்லொழுக்கம் உள்ளவர்கள்) பகலில் தெற்குத் திசையைப் பார்த்தவாறும், இரவில் வடக்குத் திசையைப் பார்த்தவாறும் அமர்ந்து மலஜலம் கழிக்க மாட்டார்கள். பகல்பொழுதில் (எரியும்) நெருப்பிற்குள் நீர் ஊற்ற மாட்டார்கள்.
திறந்தவெளிக் கழிப்பறை முறை இருந்த பண்டைய காலத்தில், குறிப்பிட்ட திசைகளில் மலம் கழிப்பது, காற்று வீசும் திசையால் துர்நாற்றம் பரவாமல் இருக்கவும், சூரிய ஒளி நேரடியாக கழிவுகள் மீது படாமல் இருக்கவும், புனிதமான இடங்களை நோக்கியும் அல்லது பொது மக்கள் செல்லும் திசைகளை நோக்கியும் கழிப்பதைத் தவிர்க்கவும் ஒரு வழிமுறையாக இருந்திருக்கலாம். இது பொதுச் சுகாதாரம் மற்றும் மரியாதை சார்ந்த ஒரு விதி.
இந்த விதி முந்தைய விளக்கத்தில் கொடுக்கப்பட்டது போலவே, நெருப்பின் புனிதத்தன்மை மற்றும் அதன் பயன்பாடு தொடர்பானதாகும். பகல் நேரத்தில், சூரியன் இருக்கும்போது, எரியும் நெருப்பில் தேவையின்றி நீர் ஊற்றுவது, நெருப்பை அவமதிப்பதாகக் கருதப்பட்டது. நெருப்பு என்பது சமையலுக்கும், சடங்குகளுக்கும், வெப்பத்திற்கும் அத்தியாவசியமானது. அதன் ஆற்றலை வீணாக்குவது அல்லது புனிதமான ஒன்றை அணைப்பது தவிர்க்கப்பட்டது.
This passage reiterates the importance of avoiding certain directions when defecating or urinating, and also reiterates the rule about not pouring water into fire during the day. It pertains to hygiene, respect, and traditional codes of conduct.
In ancient times, when open defecation was common, choosing specific directions for excretion might have been a way to prevent the spread of foul odors due to wind direction, to avoid direct sunlight on waste, and to avoid excreting towards sacred places or common pathways. This rule was likely based on public health and respect.
This rule, as explained previously, relates to the sacredness of fire and its utility. During the day, with the sun providing warmth, unnecessarily pouring water into a burning fire was considered disrespectful to the fire. Fire is essential for cooking, rituals, and warmth. Wasting its energy or extinguishing something sacred was avoided.
Post a Comment