சங்கத்தமிழ் 4- ஆசாரக் கோவை - பெருவாயின் முள்ளியார் -32
• ஆசாரம் என்பது ஒழுக்கம் அல்லது நடத்தை. பெரியோர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை நெறியை பின்பற்றி ஒழுகுதல் ஒழுக்கம் ஆகும்.
• ஆசாரக்கோவை. திருக்குறள் போல பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள் இதுவும் ஒன்று.
• இந்நூலை இயற்றியவர் பெருவாயில் முள்ளியார் எனும் புலவர்.
பாடல் 32 : அசுத்தம் செய்யத்தகாத இடங்கள்
புல், பைங்கூழ், ஆப்பி, சுடலை, வழி, தீர்த்தம்,
தேவ குலம், நிழல், ஆனிலை வெண்பலி என்று
ஈரைந்தின் கண்ணும் உமிழ்வோடு இருபுலனும்
சோரார் உணர்வுடை யார்.
புல், பசுமையான பயிர்கள் (பைங்கூழ்), மாட்டுச் சாணம் (ஆப்பி), சுடுகாடு (சுடலை), பாதை (வழி), புனித நீர்நிலைகள் (தீர்த்தம்), தேவர்கள் உறையும் இடம் (தேவ குலம்), நிழல் தரும் இடம், பசுக்கள் நிற்கும் இடம் (ஆனிலை), வெண்மையான பலி இடப்பட்ட இடம் (வெண்பலி) ஆகிய இந்த பத்து (ஈரைந்தின்) இடங்களிலும், எச்சிலையும் (உமிழ்வு) சிறுநீர், மலம் ஆகிய இரண்டு கழிவுகளையும் (இருபுலனும்) சிந்த மாட்டார்கள் (சோரார்). இவ்வாறு செய்பவர்களே அறிவுடையவர்கள் (உணர்வுடை யார்).
இந்தப் பாடல், ஒருவன் பொது இடங்களிலும், புனித இடங்களிலும், சூழலியல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடங்களிலும் எவ்வாறு தூய்மையைப் பேண வேண்டும் என்பதைத் தெளிவாகக் கூறுகிறது. இது பண்டைய தமிழர்களின் சுற்றுச்சூழல் விழிப்புணர்வு மற்றும் சமூக ஒழுக்கத்தின் வெளிப்பாடாகும்.
• ஆசாரம் என்பது ஒழுக்கம் அல்லது நடத்தை. பெரியோர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை நெறியை பின்பற்றி ஒழுகுதல் ஒழுக்கம் ஆகும்.
• ஆசாரக்கோவை. திருக்குறள் போல பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களுள் இதுவும் ஒன்று.
• இந்நூலை இயற்றியவர் பெருவாயில் முள்ளியார் எனும் புலவர்.
பாடல் 32 : அசுத்தம் செய்யத்தகாத இடங்கள்
புல், பைங்கூழ், ஆப்பி, சுடலை, வழி, தீர்த்தம்,
தேவ குலம், நிழல், ஆனிலை வெண்பலி என்று
ஈரைந்தின் கண்ணும் உமிழ்வோடு இருபுலனும்
சோரார் உணர்வுடை யார்.
புல், பசுமையான பயிர்கள் (பைங்கூழ்), மாட்டுச் சாணம் (ஆப்பி), சுடுகாடு (சுடலை), பாதை (வழி), புனித நீர்நிலைகள் (தீர்த்தம்), தேவர்கள் உறையும் இடம் (தேவ குலம்), நிழல் தரும் இடம், பசுக்கள் நிற்கும் இடம் (ஆனிலை), வெண்மையான பலி இடப்பட்ட இடம் (வெண்பலி) ஆகிய இந்த பத்து (ஈரைந்தின்) இடங்களிலும், எச்சிலையும் (உமிழ்வு) சிறுநீர், மலம் ஆகிய இரண்டு கழிவுகளையும் (இருபுலனும்) சிந்த மாட்டார்கள் (சோரார்). இவ்வாறு செய்பவர்களே அறிவுடையவர்கள் (உணர்வுடை யார்).
இந்தப் பாடல், ஒருவன் பொது இடங்களிலும், புனித இடங்களிலும், சூழலியல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடங்களிலும் எவ்வாறு தூய்மையைப் பேண வேண்டும் என்பதைத் தெளிவாகக் கூறுகிறது. இது பண்டைய தமிழர்களின் சுற்றுச்சூழல் விழிப்புணர்வு மற்றும் சமூக ஒழுக்கத்தின் வெளிப்பாடாகும்.
**Those who are wise (Uṇarvuḍai Yār) will not let their saliva (Umizhvu) or their two excretions (Iru Pulānum – urine and feces) fall (Sōrār) on these ten (Īrainaḍin) places: grass (Pul), green crops (Paingūzh), cow dung (Āppi), cremation grounds (Suḍalai), pathways (Vazhi), holy water bodies (Thīrtham), abodes of deities (Deva Kulam), shady places (Nizhal), places where cows stand (Ānilai), and places where white offerings are made (Veṇbali).
This verse clearly states how one should maintain cleanliness in public, sacred, and ecologically important places. It reflects the environmental awareness and social discipline of ancient Tamils.
Post a Comment